χηραμόθεν

Α

επίρρ. από τρύπες, από κοιλώματα («ἀολέες ἐκπρομολόντες χηραμόθεν», Ορφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < χηραμός «κοίλωμα, οπή, σπήλαιο» + επιρρμ. κατάλ. -θεν (πρβλ. μυχό-θεν)].